Click on the images below to read the articles
Article in 'Groter Groeien' magazine, April 2012
Photo used in Zilt Magazine nr. 128, November 2016
Article in RTL 365 magazine
Wonend de wereld rond
27 maanden zijn Sebastiaan Ambtman (33) en Rhiannon Davies (40) met hun twee jonge kinderen Macsen (3) en Emma (5) weggeweest. Ze maakten een wereldreis met hun boot en wonen sinds een halfjaar weer in Nederland. In een huis. Op het vasteland. Voor de verandering.
Rhiannon:
'Toen Sebastiaan en ik overwogen de wereldreis te maken, dachten we: nu moeten we gaan. En dat was ook zo: het was het beste moment.
De kinderen waren nog klein, hadden nog geen leerplicht en Macsen kon toen we vertrokken nog niet lopen, dus hij zou niet zomaar uit de boot kunnen kruipen. Het was voor ons gewoon een kwestie van doen, maar in onze omgeving hoorden we wel bezwaren. Ze vonden het gevaarlijk, met twee van die kleintjes aan boord op de open zee.'
'Ik heb ook wel momenten gehad dat ik het benauwd kreeg. We waren voor de kust van Cuba toen we een kleine motorboot zagen met een gewapende man die in het Spaans tegen ons aan het schreeuwen was. Toen schoot er even door mij heen: is dat een piraat? Maar het was loos alarm: die man was een douane in burger.
’s Avonds, vooral aan de kusten bij onbekende landen was ik altijd wel op mijn hoede. Sebastiaan en ik hielden ’s nachts op zee om de beurt de wacht. Achteraf gezien hebben we niet veel gevaarlijke momenten meegemaakt. Wel bijvoorbeeld die ene keer dat we noodweer hadden aan de kust van Canada, dat was heftig.
De kinderen brachten we onder in een hotel op het vasteland, Sebastiaan en ik gingen terug naar de boot om alles in de gaten te houden. En toen was het een kwestie van wachten op die orkaan.'
Sebastiaan:
'Ik heb me erover verwondert hoe snel kinderen zich aanpassen en hoe flexibel ze zijn. Ze vonden het heel normaal om te zien hoe papa en mama de vis vangen die zij ’s avonds op hun bordje kregen.
We hadden slechts een beperkte hoeveelheid water aan boord. Douchen kon niet altijd, maar de kinderen hadden er geen problemen mee. Hun ontwikkeling ging gewoon door: Macsen leerde lopen aan dek – wij lijnden hem natuurlijk aan zodat hij niet over de bootrand kon klimmen.'
'Het ging allemaal vanzelf. Als je na het bezoeken van een land weer op de boot bent, moet je even een dag of twee wennen aan het ritme van de schommelende boot. Daarna ga je gewoon door met je leven: je kookt, vaart de boot, kijkt ondertussen voor je uit, ziet de lucht en de zee van kleur en vorm veranderen, je vist een beetje, eet dan lekker met z’n allen.'
Rhiannon:
'Toen Sebastiaan en ik overwogen de wereldreis te maken, dachten we: nu moeten we gaan. En dat was ook zo: het was het beste moment.
De kinderen waren nog klein, hadden nog geen leerplicht en Macsen kon toen we vertrokken nog niet lopen, dus hij zou niet zomaar uit de boot kunnen kruipen. Het was voor ons gewoon een kwestie van doen, maar in onze omgeving hoorden we wel bezwaren. Ze vonden het gevaarlijk, met twee van die kleintjes aan boord op de open zee.'
'Ik heb ook wel momenten gehad dat ik het benauwd kreeg. We waren voor de kust van Cuba toen we een kleine motorboot zagen met een gewapende man die in het Spaans tegen ons aan het schreeuwen was. Toen schoot er even door mij heen: is dat een piraat? Maar het was loos alarm: die man was een douane in burger.
’s Avonds, vooral aan de kusten bij onbekende landen was ik altijd wel op mijn hoede. Sebastiaan en ik hielden ’s nachts op zee om de beurt de wacht. Achteraf gezien hebben we niet veel gevaarlijke momenten meegemaakt. Wel bijvoorbeeld die ene keer dat we noodweer hadden aan de kust van Canada, dat was heftig.
De kinderen brachten we onder in een hotel op het vasteland, Sebastiaan en ik gingen terug naar de boot om alles in de gaten te houden. En toen was het een kwestie van wachten op die orkaan.'
Sebastiaan:
'Ik heb me erover verwondert hoe snel kinderen zich aanpassen en hoe flexibel ze zijn. Ze vonden het heel normaal om te zien hoe papa en mama de vis vangen die zij ’s avonds op hun bordje kregen.
We hadden slechts een beperkte hoeveelheid water aan boord. Douchen kon niet altijd, maar de kinderen hadden er geen problemen mee. Hun ontwikkeling ging gewoon door: Macsen leerde lopen aan dek – wij lijnden hem natuurlijk aan zodat hij niet over de bootrand kon klimmen.'
'Het ging allemaal vanzelf. Als je na het bezoeken van een land weer op de boot bent, moet je even een dag of twee wennen aan het ritme van de schommelende boot. Daarna ga je gewoon door met je leven: je kookt, vaart de boot, kijkt ondertussen voor je uit, ziet de lucht en de zee van kleur en vorm veranderen, je vist een beetje, eet dan lekker met z’n allen.'
'En Rhiannon en ik vonden het heerlijk om zo veel met het gezin bij elkaar te zijn. Hoewel we een reis over de wereld maakten, bevonden we ons in ons eigen, kleine wereldje. Daar op die boot. Maar claustrofobisch werd ik er niet van.'
Rhiannon:
'We hadden aan boord met de kinderen ook een vast patroon: ’s ochtends rond acht uur opstaan, aankleden, even knuffelen, dan een fruithapje, in badjes gevuld met zeewater, lunchen, knutselen, zingen, dansen en een verhaaltje voorlezen. Op die manier gingen de dagen op zee ook sneller.'
'We hadden aan boord met de kinderen ook een vast patroon: ’s ochtends rond acht uur opstaan, aankleden, even knuffelen, dan een fruithapje, in badjes gevuld met zeewater, lunchen, knutselen, zingen, dansen en een verhaaltje voorlezen. Op die manier gingen de dagen op zee ook sneller.'
Sebastiaan:
'We hebben er goed aan gedaan om te vertrekken en die reis te maken. We hebben zoveel moois gezien en zoveel van Macsen en Emma kunnen genieten door met z’n allen op onze boot te vertoeven.
We missen elkaar nu best als we overdag ons eigen ding weer doen. Allevier hebben we nu iedere dag dezelfde horizon om naar te kijken. Toen we een maand in Nederland woonden, vroeg Macsen aan mij: 'Pap, wanneer gaan we nu weer naar een andere plek?''
Door Lisanne van Sadelhoff
Article in Zilt Magazine nr. 67, October 2011
OVER DE NOORD - ALTERNATIEVE THUISREIS VOOR RONDJE ATLANTIC
Rhiannon en Sebastiaan Ambtman en hun twee kinderen Emma (5) en Macsen (3) vertrokken in 2009 voor een Rondje Atlantic van twee jaar. Deze zomer begon de Pjotter, een Breehorn 37, aan de thuisreis via een ongebruikelijke route…
OVERWEGINGEN
Als we in mei 2011 op Cuba liggen, weten we dat we eind augustus weer in Nederland willen zijn. Maar anders dan de meeste boten op de terugreis van een Rondje Atlantic overwegen wij niet de klassieke route via de Azoren. We kiezen een traject via Newfoundland en IJsland, eventueel met een stop op Groenland. De ruige natuur van IJsland spreekt ons erg aan en we vinden het spannend om buiten de gebaande paden te gaan. Bijkomend voordeel is dat de terugreis, met een tussenstop in de PrinsChristiansund op Groenland, dan zal bestaan uit relatief korte oversteken. We stellen de keuze voorlopig nog even uit. Onderweg langs de Amerikaanse Oostkust naar het noorden kijken we wel hoe het weer en ons gevoel zich ontwikkelen.
Als we in mei 2011 op Cuba liggen, weten we dat we eind augustus weer in Nederland willen zijn. Maar anders dan de meeste boten op de terugreis van een Rondje Atlantic overwegen wij niet de klassieke route via de Azoren. We kiezen een traject via Newfoundland en IJsland, eventueel met een stop op Groenland. De ruige natuur van IJsland spreekt ons erg aan en we vinden het spannend om buiten de gebaande paden te gaan. Bijkomend voordeel is dat de terugreis, met een tussenstop in de PrinsChristiansund op Groenland, dan zal bestaan uit relatief korte oversteken. We stellen de keuze voorlopig nog even uit. Onderweg langs de Amerikaanse Oostkust naar het noorden kijken we wel hoe het weer en ons gevoel zich ontwikkelen.
VOORBEREIDINGEN
Op zoek naar informatie over de noordelijke route, vinden we in Zilt nummer 8 het artikel Bovenover, over de oversteek in omgekeerde richting. Een tocht met nogal wat tegenwind, dus concluderen we dat dat in het voordeel is van iedereen die het andersom doet. Ook de Pilot Charts en de Virtual Passage Planner software voorspellen gunstige wind en slechts een geringe kans op storm. Wel zullen we in eerste instantie te maken hebben met de tegenstroom van de Labradorstroom, maar in het tweede deel zal de Irmingerstroom dat
grotendeels goed maken. Duidelijk is ook dat het weer erg veranderlijk is in het noordelijk deel van de Atlantische oceaan. Dus winnen we naast onze eigen weersinformatie ook nog extern meteo-advies in.
Op zoek naar informatie over de noordelijke route, vinden we in Zilt nummer 8 het artikel Bovenover, over de oversteek in omgekeerde richting. Een tocht met nogal wat tegenwind, dus concluderen we dat dat in het voordeel is van iedereen die het andersom doet. Ook de Pilot Charts en de Virtual Passage Planner software voorspellen gunstige wind en slechts een geringe kans op storm. Wel zullen we in eerste instantie te maken hebben met de tegenstroom van de Labradorstroom, maar in het tweede deel zal de Irmingerstroom dat
grotendeels goed maken. Duidelijk is ook dat het weer erg veranderlijk is in het noordelijk deel van de Atlantische oceaan. Dus winnen we naast onze eigen weersinformatie ook nog extern meteo-advies in.
UITWIJKMOGELIJKHEDEN
Op Newfoundland vinden we een meteoroloog en zeiler die ons wil helpen en bovendien leggen we onze plannen ook voor aan Herb Hilgenberg, de onder zeilers legendarische meteoman, en een professionele routeerder (Commanders’ Weather). Niemand denkt dat onze route onmogelijk is, dus besluiten we definitief over de
Noord terug te gaan. Aan de boot hoeven we niet veel meer te doen dan normaal voor een lange oversteek. Wel verruilen we onze oude klapschroef voor een Maxprop om ook op de motor in zeegang snelheid te kunnen houden. We willen onder alle omstandigheden de oversteek zo kort mogelijk houden. Tevens lopen we ons
stormtuig nog eens goed na. Naast pilots en kaarten voor IJsland kopen we deze ook voor Ierland en Schotland. Mocht het weer echt tegenzitten dan zijn dat onze uitwijkmogelijkheden.
Op Newfoundland vinden we een meteoroloog en zeiler die ons wil helpen en bovendien leggen we onze plannen ook voor aan Herb Hilgenberg, de onder zeilers legendarische meteoman, en een professionele routeerder (Commanders’ Weather). Niemand denkt dat onze route onmogelijk is, dus besluiten we definitief over de
Noord terug te gaan. Aan de boot hoeven we niet veel meer te doen dan normaal voor een lange oversteek. Wel verruilen we onze oude klapschroef voor een Maxprop om ook op de motor in zeegang snelheid te kunnen houden. We willen onder alle omstandigheden de oversteek zo kort mogelijk houden. Tevens lopen we ons
stormtuig nog eens goed na. Naast pilots en kaarten voor IJsland kopen we deze ook voor Ierland en Schotland. Mocht het weer echt tegenzitten dan zijn dat onze uitwijkmogelijkheden.
ONDERWEG
In Long Pond bij de Royal Newfoundland Yacht Club (RNYC) wachten we lang op het juiste weer. Bovendien wordt duidelijk dat we rechtstreeks naar Reykjavik zullen moeten zeilen. Door de ijssituatie zit een stop in het zuiden van Groenland er dit jaar niet in. Als we op 3 juli op een kalme zee Conception Bay uit motorzeilen worden we opgehaald door een paar dolfijnen. Een gunstig voorteken?
In Long Pond bij de Royal Newfoundland Yacht Club (RNYC) wachten we lang op het juiste weer. Bovendien wordt duidelijk dat we rechtstreeks naar Reykjavik zullen moeten zeilen. Door de ijssituatie zit een stop in het zuiden van Groenland er dit jaar niet in. Als we op 3 juli op een kalme zee Conception Bay uit motorzeilen worden we opgehaald door een paar dolfijnen. Een gunstig voorteken?
De eerste nacht over de beruchte Grand Banks verloopt rustig. Af en toe zien we een vissersboot of een vrachtschip op AIS. Dan komt de mist opzetten die ons voorlopig niet meer loslaat. We varen iets verder naar het oosten om een eerste milde depressie voor langs te laten gaan.
MIDDENOP
Al snel hebben we een goed ritme te pakken. We eten, drinken en slapen goed. We lezen veel en de kinderen vermaken zich opperbest. Onze kachel houdt de temperatuur aan boord aangenaam. Behalve onze stemming is alles om ons heen grijs, de zee, de lucht en alles daartussen.
Al snel hebben we een goed ritme te pakken. We eten, drinken en slapen goed. We lezen veel en de kinderen vermaken zich opperbest. Onze kachel houdt de temperatuur aan boord aangenaam. Behalve onze stemming is alles om ons heen grijs, de zee, de lucht en alles daartussen.
Na 4 dagen versturen we een bericht via Twitter; 'If there were road signs they'd say: Newfoundland 567nm, Greenland 415nm, Ireland 1069nm, Acores 912nm, Iceland 837nm'. Onze positie is dan ongeveer 53 Noord en
40 West, we zitten echt midden op de Noord-Atlantic.
40 West, we zitten echt midden op de Noord-Atlantic.
ONHEILSBERICHTEN
De goede stemming slaat om als we via de kortegolfradio contact hebben met Herb. Op 7 juli geeft hij aan, dat er twee lagedruksystemen samenkomen en dat die voor slecht weer zullen zorgen op onze directe route. Hij adviseert om niet boven 57°N te komen en 400 mijl naar het oosten te varen om de depressie voor langs te laten gaan. De volgende dag hebben we weer contact. Volgens Herb zijn we dan te ver noord gevaren, terwijl we ons toch echt zuid van de opgegeven breedte bevinden. Wellicht is er iets verloren gegaan door de slechte verbinding de vorige dag. Herb raakt echter geïrriteerd, omdat hij denkt dat we zijn advies niet hebben opgevolgd.
De goede stemming slaat om als we via de kortegolfradio contact hebben met Herb. Op 7 juli geeft hij aan, dat er twee lagedruksystemen samenkomen en dat die voor slecht weer zullen zorgen op onze directe route. Hij adviseert om niet boven 57°N te komen en 400 mijl naar het oosten te varen om de depressie voor langs te laten gaan. De volgende dag hebben we weer contact. Volgens Herb zijn we dan te ver noord gevaren, terwijl we ons toch echt zuid van de opgegeven breedte bevinden. Wellicht is er iets verloren gegaan door de slechte verbinding de vorige dag. Herb raakt echter geïrriteerd, omdat hij denkt dat we zijn advies niet hebben opgevolgd.
RHUMBLINE
Hij zegt letterlijk dat we zo rechtstreeks de hel in varen. Niet iets dat je licht opneemt van iemand met bijna 25 jaar ervaring in dit gebied. We varen echter veel sneller dan we aanvankelijk dachten en ook aan hem hebben gecommuniceerd. Door de slechte verbinding kunnen we hem dit helaas niet duidelijk maken. Dus rekenen we zelf driftig met de voorspelde wind, bestuderen we de weerkaarten en weerberichten en overleggen we via email met onze meteoroloog in Newfoundland. De conclusie is, dat als we gemiddeld 7 knopen blijven varen, we de
depressie voor kunnen blijven. Die nacht nemen we een moeilijk besluit; we gaan door op de rhumbline richting IJsland.
TEGENSTRIJDIG
De weermodellen van de Canadese en Amerikaanse weerdiensten zijn het de daaropvolgende dagen niet helemaal met elkaar eens. Pas op 10 juli komt er een stormwaarschuwing van de Amerikanen. Vooral de verwachte golfhoogtes tot 22 voet baren ons zorgen. Door de mentale druk van al die onheilstijdingen is de oversteek een stuk zwaarder geworden. Maar ook fysiek is het niet gemakkelijk, omdat de wind is toegenomen en we nu een stuk scherper aan de wind varen. Maar diezelfde wind zorgt er uiteindelijk ook voor dat we ons
gemiddelde boven de 7 knopen weten te houden en het systeem voorblijven. Na 9,5 dag en 1521 mijl komen we om 1 uur 's nachts aan in Reykjavik waar het dan nog licht is. De kinderen vinden het fantastisch om in 'IJsjesland' te zijn. We gaan de volgende ochtend dan ook direct op zoek naar hun welverdiende ijsjes.
De weermodellen van de Canadese en Amerikaanse weerdiensten zijn het de daaropvolgende dagen niet helemaal met elkaar eens. Pas op 10 juli komt er een stormwaarschuwing van de Amerikanen. Vooral de verwachte golfhoogtes tot 22 voet baren ons zorgen. Door de mentale druk van al die onheilstijdingen is de oversteek een stuk zwaarder geworden. Maar ook fysiek is het niet gemakkelijk, omdat de wind is toegenomen en we nu een stuk scherper aan de wind varen. Maar diezelfde wind zorgt er uiteindelijk ook voor dat we ons
gemiddelde boven de 7 knopen weten te houden en het systeem voorblijven. Na 9,5 dag en 1521 mijl komen we om 1 uur 's nachts aan in Reykjavik waar het dan nog licht is. De kinderen vinden het fantastisch om in 'IJsjesland' te zijn. We gaan de volgende ochtend dan ook direct op zoek naar hun welverdiende ijsjes.
MEEST NOORDELIJKE PUNT
We beleven een erg mooie tijd in IJsland met zijn ruige fjorden, vulkanen, geisers, gletsjers en saga's. Boven IJsland bereiken we het meest noordelijke punt van onze reis (66°33'N) net binnen de poolcirkel. Via de prachtige ongerepte Faeröer en Fair Isle varen we terug. Op 18 augustus verschijnt, voor het eerst in twee jaar, weer het
vertrouwde licht van de Lange Jaap in Den Helder aan de horizon.
We beleven een erg mooie tijd in IJsland met zijn ruige fjorden, vulkanen, geisers, gletsjers en saga's. Boven IJsland bereiken we het meest noordelijke punt van onze reis (66°33'N) net binnen de poolcirkel. Via de prachtige ongerepte Faeröer en Fair Isle varen we terug. Op 18 augustus verschijnt, voor het eerst in twee jaar, weer het
vertrouwde licht van de Lange Jaap in Den Helder aan de horizon.
---------------------------------
Alleen maar fantastische dingen doen
door Bo-Anne van Egmond
DEN HELDER - ’Only do amazing things.’ Doe alleen maar fantastische dingen. Een vriend van Sebastiaan Ambtman (33) en Rhiannon Davies (41) zei het tegen ze, vlak voor ze met hun kinderen Emma (5) en Macsen (3) en hun zeilboot Pjotter twee jaar en drie maanden op reis gingen. En die fantastische dingen hebben ze gedaan.
Zaterdag kwamen ze terug.Familie en vrienden gaven ze op de kade bij het Visserscafé een groots onthaal. En daarmee was de cirkel rond: vanaf dat punt waren ze ook vertrokken. Voor familie en vrienden is het een emotioneel weerzien. Bij Sebastiaans zus Linda parelt een dikke traan achter het glas van haar zonnebril als ze haar
kleine nichtje Emma vasthoudt. Moeder Christine Lindenhovius kan haar zoon niet loslaten. Zodra ze aan land zijn, lijkt het alsof ze nooit zijn weggeweest. Tuurlijk, er worden verhalen uitgewisseld, speeches gehouden, maar ondertussen voelt alles weer normaal. ,,Hetis heel vertrouwd’’, zegt Sebastiaan.
Besef
Het besef dat ze terug in Nederland waren kwam toen Sebastiaan in de verte het licht van de Lange Jaap zag. ,,Toen had ikhet niet meer. Ik moest echt even slikken’’, zegt de geboren Nieuwedieper. Maar vanaf dat moment sloeg ook de rust toe. Ze hóefden niet meer. ,,Die reis was ontzettend mooi, maar je moet toch ook technische problemen oplossen, zorgen dat je voorraad op orde is.’’ Rhiannon: ,,Een soort knoopje in je maag.’’Sebastiaan: ,,Alertheid. Dat konden we toen eindelijk loslaten.’’
Hun reis ging richting Zuid-Europa, Marokko, Gambia en via Kaap Verde richting Suriname. ,,Dat was onze langste oversteek. Twee weken op zee.’’
Water en wolken
Het was ook het mooiste moment. Rhiannon: ,,We zagen er tegenop.We wisten niet wat we konden verwachten, misschien zouden we wel heel erg gek worden. Maar uiteindelijk was het echt het mooiste.’’ ,,Mensen denken dan dat je op zee alleen maar water ziet en wolken’’, zegt Sebastiaan, ,,en dit klinkt misschien heel nerdy, maar je
ziet echt elke dag andere wolken en ander water.’’ Ze genoten van de kleinste dingen: ,,Als het slecht weer was, probeerden we toch een hoogtepuntje te vinden. Zo van: oh, vandaag hebben we hagelslag op brood!’’, lacht Rhiannon. Vanaf Suriname ging de reis omhoog naar de Caraïben, de Verenigde Staten en Newfoundland, weer terug naar beneden naar de Bahama’s, Dominicaanse Republiek, de eilandengroep San Blas en uiteindelijk weer omhoog langs de Amerikaanse kust richting IJsland. In totaal heeft de familie zo’n 25.000 mijl afgelegd over zee, een rondje om de wereld als je de evenaar volgt.
Natuurlijk hebben de twee grote verhalen. Over die ene keer dat tussen Newfoundland en IJsland een storm heel direct achter ze zat en ze die maar nét voorbleven. Of die keer dat orkaan Earl precies over ze heentrok. ,,We hebben toen een goede plek opgezocht, zeven mijl landinwaarts. Het oog kwam recht op ons af. Echt heel heftig’’, zegt Sebastiaan met glinsterende ogen. Rhiannon: ,,Die golven waren vijftien meter hoog. En we hebben maar golven van drie of vier meter nodig om om te slaan.’’Hoewel mensen het meest geïnteresseerd zijn in de horrorverhalen, onthouden ze die nou juist niet zo. Sebastiaan, lachend: ,,Het is net zoiets als een kind krijgen.’’ Rhiannon: ,, Ja, zodra je aan land bent, vergeet je alles weer.Want het kan heel erg stressvol en vermoeiend zijn. Je slaapt maar drie uur, dus in een diepe slaap kom je niet.’’ Sebastiaan: ,,Het is een soort psychologische bescherming. Anders kom je ook gewoon niet verder.’’
Mooie dingen
Nu ze weer thuis zijn, willen ze die amazing things ook in Nederland doen. Sebastiaan: ,,We weten nu dat we dingen niet voor de rest van ons leven hoeven doen. Dit komt op je pad. Mensen zien nu ons als avonturiers, maar zo zien we onszelf niet. Rhiannon: ,,Het is voor ons een kans om een verandering te maken.’’ Voor hun reis
sloegen ze potjes pindakaas in. Onderweg kochten ze die ook nog wel eens. Zo ook op Curaçao. Uiterste houdbaarheidsdatum van het potje: 20 augustus 2011. De datum van aankomst: de cirkel was zo echt rond.
Zaterdag kwamen ze terug.Familie en vrienden gaven ze op de kade bij het Visserscafé een groots onthaal. En daarmee was de cirkel rond: vanaf dat punt waren ze ook vertrokken. Voor familie en vrienden is het een emotioneel weerzien. Bij Sebastiaans zus Linda parelt een dikke traan achter het glas van haar zonnebril als ze haar
kleine nichtje Emma vasthoudt. Moeder Christine Lindenhovius kan haar zoon niet loslaten. Zodra ze aan land zijn, lijkt het alsof ze nooit zijn weggeweest. Tuurlijk, er worden verhalen uitgewisseld, speeches gehouden, maar ondertussen voelt alles weer normaal. ,,Hetis heel vertrouwd’’, zegt Sebastiaan.
Besef
Het besef dat ze terug in Nederland waren kwam toen Sebastiaan in de verte het licht van de Lange Jaap zag. ,,Toen had ikhet niet meer. Ik moest echt even slikken’’, zegt de geboren Nieuwedieper. Maar vanaf dat moment sloeg ook de rust toe. Ze hóefden niet meer. ,,Die reis was ontzettend mooi, maar je moet toch ook technische problemen oplossen, zorgen dat je voorraad op orde is.’’ Rhiannon: ,,Een soort knoopje in je maag.’’Sebastiaan: ,,Alertheid. Dat konden we toen eindelijk loslaten.’’
Hun reis ging richting Zuid-Europa, Marokko, Gambia en via Kaap Verde richting Suriname. ,,Dat was onze langste oversteek. Twee weken op zee.’’
Water en wolken
Het was ook het mooiste moment. Rhiannon: ,,We zagen er tegenop.We wisten niet wat we konden verwachten, misschien zouden we wel heel erg gek worden. Maar uiteindelijk was het echt het mooiste.’’ ,,Mensen denken dan dat je op zee alleen maar water ziet en wolken’’, zegt Sebastiaan, ,,en dit klinkt misschien heel nerdy, maar je
ziet echt elke dag andere wolken en ander water.’’ Ze genoten van de kleinste dingen: ,,Als het slecht weer was, probeerden we toch een hoogtepuntje te vinden. Zo van: oh, vandaag hebben we hagelslag op brood!’’, lacht Rhiannon. Vanaf Suriname ging de reis omhoog naar de Caraïben, de Verenigde Staten en Newfoundland, weer terug naar beneden naar de Bahama’s, Dominicaanse Republiek, de eilandengroep San Blas en uiteindelijk weer omhoog langs de Amerikaanse kust richting IJsland. In totaal heeft de familie zo’n 25.000 mijl afgelegd over zee, een rondje om de wereld als je de evenaar volgt.
Natuurlijk hebben de twee grote verhalen. Over die ene keer dat tussen Newfoundland en IJsland een storm heel direct achter ze zat en ze die maar nét voorbleven. Of die keer dat orkaan Earl precies over ze heentrok. ,,We hebben toen een goede plek opgezocht, zeven mijl landinwaarts. Het oog kwam recht op ons af. Echt heel heftig’’, zegt Sebastiaan met glinsterende ogen. Rhiannon: ,,Die golven waren vijftien meter hoog. En we hebben maar golven van drie of vier meter nodig om om te slaan.’’Hoewel mensen het meest geïnteresseerd zijn in de horrorverhalen, onthouden ze die nou juist niet zo. Sebastiaan, lachend: ,,Het is net zoiets als een kind krijgen.’’ Rhiannon: ,, Ja, zodra je aan land bent, vergeet je alles weer.Want het kan heel erg stressvol en vermoeiend zijn. Je slaapt maar drie uur, dus in een diepe slaap kom je niet.’’ Sebastiaan: ,,Het is een soort psychologische bescherming. Anders kom je ook gewoon niet verder.’’
Mooie dingen
Nu ze weer thuis zijn, willen ze die amazing things ook in Nederland doen. Sebastiaan: ,,We weten nu dat we dingen niet voor de rest van ons leven hoeven doen. Dit komt op je pad. Mensen zien nu ons als avonturiers, maar zo zien we onszelf niet. Rhiannon: ,,Het is voor ons een kans om een verandering te maken.’’ Voor hun reis
sloegen ze potjes pindakaas in. Onderweg kochten ze die ook nog wel eens. Zo ook op Curaçao. Uiterste houdbaarheidsdatum van het potje: 20 augustus 2011. De datum van aankomst: de cirkel was zo echt rond.
Zeilnieuws
Op zaterdag 20 augustus meerde Sebastiaan Ambtman met zijn zeiljacht Pjotter af in Museumhaven Willemsoord. Precies 27 maanden geleden was hij met zijn vrouw en twee kleine kinderen ook vanuit Jachthaven Willemsoord vertrokken om een wereldreis te gaan maken. In totaal heeft hij 25.000 zeemijl afgelegd en 28 landen aangedaan, verdeeld over West-Europa, Afrika, Caraïben, Midden- en Noord-Amerika.
Op zaterdag 20 augustus meerde Sebastiaan Ambtman met zijn zeiljacht Pjotter af in Museumhaven Willemsoord. Precies 27 maanden geleden was hij met zijn vrouw en twee kleine kinderen ook vanuit Jachthaven Willemsoord vertrokken om een wereldreis te gaan maken. In totaal heeft hij 25.000 zeemijl afgelegd en 28 landen aangedaan, verdeeld over West-Europa, Afrika, Caraïben, Midden- en Noord-Amerika.
Jong gezin terug van twee jaar durende wereldreis
Ze zwierven 27 maanden over zee, legden 25.000 mijl af en bezochten 28 landen. Maar zaterdag 20 augustus arriveerden Sebastiaan Ambtman, zijn vrouw Rhiannon en hun twee kinderen Emma (5) en Macsen (3) weer veilig in Den Helder.
In Den Helder meerde de Pjotter, een Breehorn 37 van bijna 12 meter, af in Museumhaven Willemsoord. Daar wachtte hen een warm onthaal door familie en vrienden, georganiseerd door Sebastiaans zus Linda Ambtman. Sebastiaan (33) zeilde eerst met zijn gezin van Den Helder via Engeland, Spanje en Portugal naar Noord-Afrika. Vervolgens stak hij de oceaan over naar het Caribisch Gebied, langs de kusten van Midden- en Noord-Amerika om uiteindelijk weer naar West-Europa terug te keren. ‘Plan was een jaar weg te blijven, maar het ging zo goed dat het er uiteindelijk meer dan twee werden. Spannend was het trouwens af en toe wel.' Zo kon voor de Noord-Amerikaanse kust net op tijd beschutting worden gevonden voor de orkaan Earl. Later hielp een Amerikaanse duiker hen toen het jacht haar schroef had verloren. Zowel de schroef als de borgpen werden door hem in 14 meter diep water teruggevonden. De wereldreizigers hebben geen last gehad van piraterij. Wel voeren ze af en toe in gevaarlijke gebieden in konvooi. ‘In de landen die we aandeden, hebben we ook veel rondgetrokken en verder hebben we op zee ontzettend genoten van prachtige zonsondergangen. De hele reis was een prachtig avontuur', zegt de internet-marketeer, ‘maar ik ben heel blij dat we weer veilig terug zijn.' (PAS)
Article in Canadian newspaper 'Courier', 2011
Na twee jaar varen terug in Oudeschild
Twee jaar geleden was Texel de eerste stop van hun rondreis over de Atlantische Oceaan. De plek om de laatste voorbereidingen te treffen en om afstand te nemen van het normale leven. Donderdag keerde de Pjotter terug in de haven van Oudeschild, met aan boord Rhiannon en Sebastiaan Ambtman uit Amsterdam en hun kinderen Emma en Macsen - en een schat aan ervaring.
Ze komen rechtstreeks van Fair Isle, het zuidelijkste eiland van Shetland, halverwege de Orkneys, zo’n drie en een halve dag varen van Texel. Misschien wel het meest onwerkelijke stuk van de afgelopen twee jaar, de reis terug naar huis. ‘Toen we vanmorgen Den Helder passeerden, stond Sebastiaans vader op de dijk met een Nederlandse vlag te zwaaien’, vertelt Rhiannon. ‘Zo dichtbij, en toch konden we er niet komen.’ Het was een bewuste keus om eerst naar Texel te gaan. ‘Na twee jaar is het goed om een moment te nemen om even tot rust te komen, even omschakelen voor we ons weer in het gewone leven storten.’
Een reis van twee jaar is niet iets dat je zomaar onderneemt. Of toch? ‘We waren het al langer van plan’, vertelt Ambtman. ‘We hadden de boot gekocht en ons voorgenomen over twee jaar van wal te steken. Tot we iemand tegenkwamen die ons vroeg: waarom over twee jaar? waarom niet nu meteen? Want het blijkt dat veel mensen twee jaar als een soort veilige optie houden. Dat is ver weg, in die tijd kan er van alles gebeuren en je hoeft nog niet concreet plannen te maken.’ Eenmaal bewust van dit feit, bleek er inderdaad geen zwaarwegende reden te zijn de reis uit te stellen. Dus werd de Pjotter naar Texel gevaren, waar de reis van start ging.
In twee jaar tijd zeilde de familie Ambtman de hele noordelijke Atlantische Oceaan rond. Van Texel naar Engeland, via Biskaje naar de Canarische Eilanden en de Gambia, dan de oversteek naar Suriname en langs de Caraïben en de oostkust van de Verenigde Staten naar het noorden. Daar, in New Brunswick, werden Rhiannons ouders bezocht. ‘Daar aangekomen, besloten we nog een jaar langer weg te blijven.
Het is bekend dat je pas na twee jaar volledig los van alles komt. En het liep allemaal voorspoedig, dus waarom niet?’ Dus er werd weer koers naar het zuiden gezet, nogmaals langs de oostkust van de Verenigde Staten. Ten noorden van de Bahama’s werd het stormseizoen afgewacht, waarna in het voorjaar via Curacao, Colombia en Midden-Amerika weer noordwaarts werd gevaren. Vanaf Newfoundland werd via IJsland, de Far-Oer en Shetland koers gezet naar Den Helder. ‘Het was een emotioneel moment om diep in de nacht het licht van de Lange Jaap weer te zien’, vertelt Sebastiaan, die in Den Helder opgroeide.
De lange reis werd gemaakt op een Breehorn, een schip van maar net elf meter lang en drieëneenhalve meter breed. Een klein schip, wat vooral bleek toen onderweg van IJsland naar Europa een storm moest worden ontlopen. ‘Dat was wel spannend, we konden hem maar net voorblijven’, vertelt Rhiannon. ‘Het was vooral moeilijk omdat Herb, die het weerbericht voor zeevarenden verzorgt, zei dat het erger was dan we ons konden voorstellen. Maar we hebben het gered.’
Sebastiaan en Rhiannon zijn beide zeilers, wat in het geval van een lange reis ook wel noodzakelijk is. ‘Toch leverden twee kapiteins op een schip geen problemen op.’ Voor de vijfjarige Emma en de driejarige Macsen was het verblijf op de boot helemaal geen probleem. Net als hun ouders zullen ze weer moeten wennen aan het vasteland. ‘Gelukkig konden we ons huis in Amsterdam aanhouden, dus daar kunnen we zo in’, vertelt Sebastiaan.
‘En verder? Ach, we zijn wel iets anders tegen de wereld gaan aankijken.’
Tekst en foto: Pip Barnard
Ze komen rechtstreeks van Fair Isle, het zuidelijkste eiland van Shetland, halverwege de Orkneys, zo’n drie en een halve dag varen van Texel. Misschien wel het meest onwerkelijke stuk van de afgelopen twee jaar, de reis terug naar huis. ‘Toen we vanmorgen Den Helder passeerden, stond Sebastiaans vader op de dijk met een Nederlandse vlag te zwaaien’, vertelt Rhiannon. ‘Zo dichtbij, en toch konden we er niet komen.’ Het was een bewuste keus om eerst naar Texel te gaan. ‘Na twee jaar is het goed om een moment te nemen om even tot rust te komen, even omschakelen voor we ons weer in het gewone leven storten.’
Een reis van twee jaar is niet iets dat je zomaar onderneemt. Of toch? ‘We waren het al langer van plan’, vertelt Ambtman. ‘We hadden de boot gekocht en ons voorgenomen over twee jaar van wal te steken. Tot we iemand tegenkwamen die ons vroeg: waarom over twee jaar? waarom niet nu meteen? Want het blijkt dat veel mensen twee jaar als een soort veilige optie houden. Dat is ver weg, in die tijd kan er van alles gebeuren en je hoeft nog niet concreet plannen te maken.’ Eenmaal bewust van dit feit, bleek er inderdaad geen zwaarwegende reden te zijn de reis uit te stellen. Dus werd de Pjotter naar Texel gevaren, waar de reis van start ging.
In twee jaar tijd zeilde de familie Ambtman de hele noordelijke Atlantische Oceaan rond. Van Texel naar Engeland, via Biskaje naar de Canarische Eilanden en de Gambia, dan de oversteek naar Suriname en langs de Caraïben en de oostkust van de Verenigde Staten naar het noorden. Daar, in New Brunswick, werden Rhiannons ouders bezocht. ‘Daar aangekomen, besloten we nog een jaar langer weg te blijven.
Het is bekend dat je pas na twee jaar volledig los van alles komt. En het liep allemaal voorspoedig, dus waarom niet?’ Dus er werd weer koers naar het zuiden gezet, nogmaals langs de oostkust van de Verenigde Staten. Ten noorden van de Bahama’s werd het stormseizoen afgewacht, waarna in het voorjaar via Curacao, Colombia en Midden-Amerika weer noordwaarts werd gevaren. Vanaf Newfoundland werd via IJsland, de Far-Oer en Shetland koers gezet naar Den Helder. ‘Het was een emotioneel moment om diep in de nacht het licht van de Lange Jaap weer te zien’, vertelt Sebastiaan, die in Den Helder opgroeide.
De lange reis werd gemaakt op een Breehorn, een schip van maar net elf meter lang en drieëneenhalve meter breed. Een klein schip, wat vooral bleek toen onderweg van IJsland naar Europa een storm moest worden ontlopen. ‘Dat was wel spannend, we konden hem maar net voorblijven’, vertelt Rhiannon. ‘Het was vooral moeilijk omdat Herb, die het weerbericht voor zeevarenden verzorgt, zei dat het erger was dan we ons konden voorstellen. Maar we hebben het gered.’
Sebastiaan en Rhiannon zijn beide zeilers, wat in het geval van een lange reis ook wel noodzakelijk is. ‘Toch leverden twee kapiteins op een schip geen problemen op.’ Voor de vijfjarige Emma en de driejarige Macsen was het verblijf op de boot helemaal geen probleem. Net als hun ouders zullen ze weer moeten wennen aan het vasteland. ‘Gelukkig konden we ons huis in Amsterdam aanhouden, dus daar kunnen we zo in’, vertelt Sebastiaan.
‘En verder? Ach, we zijn wel iets anders tegen de wereld gaan aankijken.’
Tekst en foto: Pip Barnard
Article in Zilt Magazine nr. 65, September 2011
Article in Courier, June 2010
Article in Zilt Magazine nr. 46, January 2010
Article in Dutch newspaper 'Noord Hollands Dagblad' in 2009
